Rezerwat „Staniszewskie Błoto”

Rezerwat „Staniszewskie Błoto”

Rezerwat torfowiskowy „Staniszewskie Błoto” (130,41 ha.) wyznaczono już w 1916 r. w celu ochrony obszaru największego ptaka grzebiącego Europy – głuszca. Niestety, na Pomorzu głuszec wyginął w XX w. Dziś rezerwacie prowadzone są prace przywracające pierwotne nawodnienie siedlisk i odtwarzające otwarte torfowiska, które zajęły brzezina i bór bagienny. Do rezerwatu prowadzi czarny szlak pieszy jest tzw. aleją brzozową, biegnącą w poprzek tego obszaru, również można go podziwiać z drogi Mirachowo – Miechucino.

Historia Rezerwatu „Staniszewskie Błoto”

Pierwotnie chronił on bezleśne torfowisko wysokie oraz najważniejsze w regionie torfowisko głuszca. W wyniku odwodnień prowadzonych od 150 lat, rozwinął się bór bagienny i brzezina bagienna, wypierając niemal całkowicie pierwotne zbiorowiska. Obecnie oba zespoły leśne są głównym podmiotem ochrony w rezerwacie, lecz w wyniku postępujących odwodnień ulegają silnej degeneracji. W ostatnich latach opracowano koncepcję ochrony czynnej i rozpoczęto zabiegi mające doprowadzić do częściowej renaturyzacji. Niezbędne jest utworzenie otuliny.

Teren Rezerwatu „Staniszewskie Błoto”

Obszar „Staniszewskie Błoto” obejmuje fragment kompleksu Lasów Mirachowskich, otaczający torfowisko Staniszewskie Błota i jezioro Leśne Oczko. Torfowisko jest silnie odwodnione, ale pewne jego fragmenty zachowały jeszcze wysokie walory przyrodnicze. W otoczeniu torfowiska występują acydofilne dąbrowy. Jest to jedno z największych torfowisk na Pojezierzu Kaszubskim, a zarazem najgłębsze znane w województwie Pomorskim złoże torfu. Na pozostałym terenie dominują kwaśne buczyny. „Staniszewskie Błoto” zabezpiecza jedną z największych w województwie pomorskim powierzchnię borów i brzezin bagiennych z bardzo obfitą populacją widłaka jałowcowatego.

Rezerwat jest udostępniony zwiedzającym.